ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΕΝΤΥΠΩΣΗ, ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΙΛΤΡΑΡΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΩΣ ΜΙΚΡΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ, ΠΟΣΟ ΣΟΒΑΡΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥΣ ΟΙ ΚΛΑΣΣΙΚΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ Η ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΑΓΧΩΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ, ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΕΡΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΛΟΓΩ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΙΣΟΝ ΟΠΕΡΑ (ΚΑΙ ΔΗ ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΠΕΡΑ) ΜΕ ΦΑΝΤΑΧΤΕΡΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΝΑ ΣΕ ΨΕΞΟΥΝ Η ΝΑ ΣΕ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ.
ΩΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥΣ, ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΥΣ Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΙΔΕΕΣ, ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΝΗΤΙΚΟΥ ΜΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ, ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΜΟΥ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ, ΜΕ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ...
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ... ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ...
ΟΧΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ, ΟΧΙ ΤΑ ΚΛΙΣΕ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, ΟΧΙ ΤΟ ΣΝΟΜΠΙΣΜΟ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΧΩΡΙΣ ΔΟΚΙΜΗ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΗ, ΟΧΙ ΤΑ ΔΗΘΕΝ!!!!!!

Είναι ωραίο να μπορείς να χαίρεσαι τη μουσική και μέσα
από αυτή να βρεις τρόπους έκφρασης και να εξελιχθείς
ελεύθερα. Πολλές φορές όμως μπαίνουμε χωρίς να το
καταλαβαίνουμε σε κλισέ που άνθρωποι και καταστάσεις
μας υπαγορεύουν και χάνουμε το αληθινό νόημα του να
χαιρόμαστε και να απολαμβάνουμε τη μουσική σαν ερμηνευτές της.
Μπαίνουμε στο λούκι της πίεσης και του άγχους, ενώ σκοπός
της μουσικής είναι να μας ευχαριστήσει και να μας χαλαρώσει.